نقد و بررسی سریال آخرین بازمانده از ما ۲ (the last of us)

فصل دوم سریال The Last of Us تماشاگر را به دنیایی می‌برد که در آن مرز میان قربانی و متجاوز، عشق و نفرت، و عدالت و انتقام، به طرز آزاردهنده‌ای مخدوش شده است. این فصل با جسارت، مسیر شخصیت‌ها را از خلال تراژدی و خشونت پی می‌گیرد، اما در تلاش برای نشان دادن بی‌ثمر بودن انتقام، گاهی خود در دام ستایش پنهان آن گرفتار می‌شود.

سریال در ظاهر می‌کوشد چهره‌ی واقعی انتقام را بی‌پیرایه نشان دهد: روندی ویرانگر که هم قربانی و هم عامل را از درون تهی می‌کند. اما مشکل آن‌جاست که با صرف وقت بسیار برای شرح جزئیات خشونت، رنج و بی‌رحمی متقابل، ممکن است بیننده را بیش از آنکه وادار به تأمل کند، در چرخه‌ای از خستگی احساسی و دل‌زدگی فرو ببرد؛ یا بدتر، نوعی همذات‌پنداری ناخواسته با خشونت ایجاد کند.

شاید بزرگ‌ترین نقد به این فصل آن باشد که در تلاش برای نشان دادن «همه طرف‌ها حق دارند»، از موضع اخلاقی مشخصی عقب می‌نشیند و تماشاگر را در منطقه‌ی خاکستری رها می‌کند؛ بی‌آنکه راهی برای رهایی یا بازسازی پیشنهاد دهد. در نهایت، تجربه‌ی فصل دوم ممکن است این پرسش را در ذهن بیننده ایجاد کند: اگر هیچ پاسخی جز خشونت باقی نمانده، پس معنای انسان‌بودن در چنین جهانی چیست؟

فصل دوم را با ذهنی باز ببینید، اما فراموش نکنید که گاهی آنچه به نام «روایت واقع‌گرایانه» عرضه می‌شود، می‌تواند نگاه ما به رنج، بخشش، و امکان ترمیم را محدود کند.

فصل دوم سریال «The Last of Us» بر اساس رویدادهای بازی «The Last of Us Part II» شکل گرفته و داستان آن پنج سال پس از وقایع فصل نخست روایت می‌شود. در این فصل، شخصیت‌های اصلی یعنی الی و جوئل در شهر جکسون واقع در ایالت وایومینگ، زندگی آرام و نسبتاً باثباتی را تجربه می‌کنند. با این حال، این آرامش با ورود شخصیتی به نام ابی، یکی از اعضای گروه فایرفلایز که با انگیزه‌ای برای انتقام وارد ماجرا می‌شود، به‌سرعت دچار آشفتگی می‌گردد.